Parijs, donderdag – Amusant boekje: De vuisten van Gerard Reve. Het gekwelde leven van een gewelddadige alcoholist van Frans Peeters. Of amusant – dat is misschien niet het goede woord, want het behandelt, zoals de titel belooft, de minder aangename kanten van de volksschrijver die nooit te beroerd was om wie hem tegensprak of anderszins voor de voeten liep, met geweld tot de orde te beuken, zeker als hij een slok op had. Leerzaam is het in elk geval, en onderhoudend.
Op Peeters’ slotzin valt weinig af te dingen: ‘Aan al die vechtpartijen hebben we per slot van rekening een reeks prachtige boeken te danken.’ Of zijn naar buiten gerichte agressie hem voor zelfmoord heeft behoed, lijkt me dan weer een conclusie die ik zou overlaten aan mensen die hebben doorgeleerd.
Irritant aan het boek is alleen dat Peeters niet nalaat om andermans fouten te laten volgen door een pesterig ‘(sic)’, bijvoorbeeld als Reve het een keer over ‘mijn’ heeft als hij ‘mij’ bedoelt. Maar tot twee keer toe citeert hij Reve met een spelfout die Reve volgens mij nooit gemaakt zou hebben: ‘ik wordt’ en nog ergens zo’n zelfde fout (die ik nu zo gauw niet kan vinden). Reve had wel zijn spellingseigenaardigheden en hij schreef Godt met dt, maar niet ik word met dt.* Had hij dat wel gedaan en Peeters had het opgemerkt, dan had hij er zeker ‘(sic)’ achter gezet. Maar waarschijnlijker is dat Peeters de fouten heeft gemaakt bij het overtikken van de citaten.
*) Aanvulling 3 december 2022: De jubileumeditie van Op weg naar het einde, in 1983 verschenen bij Van Oorschot, wemelt van de fouten. Onder meer komt er twee keer ‘ik wordt’ in voor. Ik schreef er indertijd over en later in de reeks boekjes die ik maak voor Uitgeverij Fragment.
Hierboven het omslag van het boek. Op de foto is te zien hoe Gerard Reve in 1967 in blinde woede Simon Vinkenoog te lijf ging.
hetvrijevolk.wordpress.com 
Dat is een zichtbaar bewijs dat die dag de toiletruimte gepoetst is (hoewel ik dat liever zou merken aan het schoon-zijn van ie ruimte…) š